Kıyının kavramsal olarak ne ifade ettiğini sorgulamak gerekirse aslında bir ‘sınır’dır. Mekânsal anlamda ‘eşik’ diyebileceğimiz bir olgu olarak karşımıza çıkmakta. Eşik kavramı bir geçiş veya bir dönüşümü temsil etmekle birlikte, su ile kent arasındaki doluluk ve boşluk tezatlığı üzerinden irdelenebilir. İçerisinde geçişlerin ve karşılaşmaların olduğu; hangisinin boşluk hangisinin doluluk olduğunu anlamakta güçlük çektiğimiz bir muğlaklık halidir. Bu kentsel mekânlar, muğlâklıkları nedeniyle her geçen gün müdahaleye uğramakta ve gözden çıkarılabilir potansiyel alanlar olarak görülmektedir. Salt kavram olarak baktığımızda eşik kavramı bu noktada devreye girmektedir. Mekânı dönüştürerek nasıl bir kamusal değere dönüşebileceğini irdelemektir asıl mesele. Bir kamusal alan tasarımının verimliliği; sahip olduğu alanın bileşenlerine bağlı olarak değişmektedir.

 

Kullanıcıların ihtiyaçlarına göre değişkenlik gösterebilen, kolektivist, çok fonksiyonlu, esnek ve geçirgen yapısı olan mekânların, var olan kent dokusuna entegrasyonu bu bileşenlerin başında gelmektedir. Mekânın, bulunduğu coğrafyaya kattığı değer, kullanıcıların deneyim sağlama olanaklarını arttırmalı ve toplumun kentsel yaşam kalitesini iyileştirerek katılımcı-mekân ilişkisini bütünleştirmelidir. Bu da ancak kullanıcıların mekânı benimsemeleri ve aidiyete etkisiyle doğru orantılı olarak algılanabilir. Çok basit bir teori ile; kişi mekana müdahale ettikçe, mekanda kişiye müdahale eder ve aralarında bir iletişim oluşur ve bu etkileşim zamanla mekânsal aidiyet haline evrilir. Bu zaman-mekan ilişkisi katmanlaşarak ‘hafıza mekanına’ dönüşür. Bunu gerçekleştirebilmek için öncelikle kenti anlamak ve kentin maddesel dünyada çözümlenmesi gerekmektedir.

​

Toplumsal olandan bağımsız düşünülemeyen kentli ve kent, ‘kamusal’ bir olgu olarak karşımıza çıkar böylece. Kamusal kavramını yaratmak için gerekli olan her türlü sosyal ve kültürel müdahale, kentsel mekânların üretilmesi, dönüştürülmesi ve tüketilmesi için birer araçtır.