Proje önce sadeliğiyle birlikte kullanıcıyla algısal temasa geçiyor; sonrasında uyanan merak duygusu, kullanıcı için iç mekana bir davet niteliği taşıyor.. Mekan, duyular ve beden arasında bir bağ kurmayı amaçlayan proje aynı zamanda kullanıcılar arasında tesadüfi etkileşimlere aracı olmayı amaçlıyor. Günlük hayat koşuşturmasında, pek de alışmadığımız bir an, ‘karşılaşma’. Böylece değişen dünyada bireyselliğin yerini alan kolektif çalışma ortamını tetikliyor.

 

Yapının içerisinde bulunduğu bölgenin kent bütünü , mevcut yeşil alanları  ve tarihi karakol binası ile kurduğu morfolojik ilişki, planlama prensipleri ve mekân kurgusuna dair kavramsal ilkelerin ortaya konmasında belirleyici unsur olmuştur. Mekân ile bağlam arasındaki bütüncül etkileşim; arazi dokusuna eklemlenen plan şemasının tasarımından, yapı kabuğuna kadar, farklı ölçeklerde ana tasarım faktörü olarak ele alınmıştır. Böylelikle tüm mekânlar iç içe geçen aynı zamanda birbirinden beslenen bir bütünlüğe kavuşmuştur.

​

Projenin plan şeması tasarlanırken; mevcut kent dokusu , imar planında yer alan yeşil alanlar ve  arazi içerisinde bulunan ağaçların konumu değerlendirilmiştir. Yeşil alanların sürekliliğinin sağlanması ve mevcuttaki ağaçların korunması, proje tasarımındaki  birincil tasarım girdisi olarak ele alınmıştır. Yapının girişleri ve sirkülasyon hatları, kentsel yaya ve araç akslarını destekleyecek şekilde konumlandırılmıştır

​

Tasarımda iki ana girişi tanımlanmıştır. Yapının ana girişlerin biri kullanıcıyı tasarlanan peyzajda dolaştırarak binanın merkezine ulaştırırken, bir diğeri ise kullanıcıyı doğrudan projenin merkezine yönlendirmektedir.